Jest to pierwszy z serii artykułów mających przybliżyć czytelnikom podstawy techniki i taktyki wojskowej (w tym uzbrojenia). Celem artykułu jest bez zbędnego wchodzenia w szczegóły przedstawienie różnic pomiędzy typowymi, współczesnymi, wojskowymi konstrukcjami strzeleckimi oraz stosowaną w nich amunicją. Artykuł nie jest dokumentem zamkniętym i będzie uaktualniany.
Amunicja pistoletowa i PDW
Jest amunicja o stosunkowo niewielkiej energii wylotowej (od 300 do 900 J) przeznaczona do strzelania z krótkich luf, na bliskie dystanse. Kaliber jest stosunkowo duży (większy niż w mocniejszej amunicji pośredniej i karabinowej), typowe pociski pełnopłaszczowe mają zaokrąglony kształt. Większość amunicji pistoletowej zostaje zatrzymana przez miękkie kamizelki kuloodporne. Amunicją o podobnej energetyce, ale odmiennej konstrukcji jest amunicja PDW. Przypomina ona pomniejszoną przeciwpancerną amunicję karabinową. Dzięki większej prędkości początkowej i mniejszym kalibrze posiada ona większy zasięg, zaś konstrukcja samego pocisku sprawia iż cechuje się on przebijalnością lekkich osłon balistycznych na poziomie amunicji pośredniej. Popularne kalibry pistoletowe: 9x18mm Makarow, 9x19mm Parabelum, 0.45 ACP, kalibry amunicji PDW: 5,7x28mm i 4,6x30mm.
Pistolet Samopowtarzalny – krótka, ręczna broń palna do walki na niewielką odległość (do 50 m). Charakteryzuje się krótką lufą, małymi gabarytami, brakiem kolby (czasem jest możliwość jej opcjonalnego dostawienia) i chwytem pozwalającym na strzelanie również z jednej ręki. Współczesne broń tego typu działa zazwyczaj na zasadzie odrzutu swobodnego zamka lub krótkiego odrzutu lufy. Broń tego typu zazwyczaj zasilana jest nabojem pistoletowym (H&K USP, Beretta 92, Glock) jednak istnieją konstrukcje używające nabojów rewolwerowych (jak IMI Desert Eagle) czy nabojów PDW (jak FN Five Seven). Typowe magazynki mają konstrukcję jedno lub dwurzędową, ich pojemność to 6 do 18 nabojów. Broń tego typu stanowi podstawowe uzbrojenie policji, oraz pomocnicze uzbrojenie w wojsku i jednostkach antyterorystycznych. Wśród cywili jest podstawowym środkiem samoobrony.
Pistolet Automatyczny – jest to broń podobna do typowego pistoletu samopowtarzalnego, jednak posiadającego możliwość prowadzenia ognia seriami lub ciągłego (jak Glock 18, Berreta 93). Broń tego typu nie jest szeroko stosowana, wymiary, niewielka masa czy brak dodatkowych punktów podparcia powodują iż broń tego typu jest trudna do kontrolowania, zasięg skutecznego ognia w tego typu konstrukcjach jest niewielki.
Pistolet Maszynowy (pm) – broń palna przystosowana do prowadzenia ognia ciągłego (automatyczna). Od typowych pistoletów samopowtarzalnych odróżnia się posiadaniem magazynka o dużej pojemności, dłuższą lufą oraz zazwyczaj posiadaniem stałej lub składanej kolby. Broń zasilana jest typowo nabojem pistoletowym (HK MP5, IMI Uzi) lub PDW (FN P90, HK MP7). Typowe magazynki mają konstrukcję pudełkową, jedno lub dwurzędową i pojemność między 20 a 30 nabojów jednak istnieją konstrukcje innego typu o większych pojemnościach. Broń tego typu stanowi typowe wyposażenie jednostek specjalnych i antyterorystycznych oraz w wojsku uzbrojenie żołnierzy nie zaangażowanych bezpośrednio w walkę – w ostatnich latach widać jednak wypieranie pistoletów maszynowych przez karabinki i subkarabinki automatyczne.
Amunicja pośrednia
Pierwsze konstrukcje tego typu powstały podczas i krótko po II WŚ jako amunicja pośrednia pomiędzy słabą amunicją pistoletową i mocną karabinową. Stąd też bierze się jej nazwa. Konstrukcyjnie wygląda ona jak pomniejszona amunicja karabinowa, łuska o kształcie butelkowatym bez wystającej kryzy oraz zaostrzony pocisk. Energia tego typu amunicji zawiera się w przedziale 1300 do 2300 J. Do zatrzymania pocisku pośredniego wymagana jest kamizelka kuloodporna posiadająca wkład miękki oraz płytę pancerną. Pociski tego typu zatrzymują lekkie przeszkody takie jak mur ceglany czy worek z piaskiem oraz zdecydowana większość pancerzy samochodów opancerzonych. Popularne kalibry to 7,62x39mm wz. 43, 5,56x45mm NATO, 5,45x39mm.
Karabinek Automatyczny (kbk) – zasilana nabojem pośrednim broń palna przystosowana do prowadzenia ognia pojedynczego, seriami oraz ciągłego. Broń tego typu zazwyczaj wyposażona jest w stałą lub składaną kolbę i lufę o długości zazwyczaj od 14 do 20 cali pozwala na prowadzenie skutecznego ognia na dystans ok 400 m. Typowy magazynek ma konstrukcję pudełkową, dwurzędową i pojemność 30 nabojów. Broń tego typu stanowi obecnie podstawowe wyposażenie żołnierzy liniowych na całym świecie. Na bazie wojskowych karabinków automatycznych konstruowane są ich wersje dedykowane. Na rynku cywilnym często funkcjonują samopowtarzalne (pozbawione możliwości strzelania serią) wersje karabinków wojskowych. Typowe konstrukcje: M16, Colt M4, HK G-36, AK-74, FN Mk 16 SCAR-L.
Subkarabinek Automatyczny (skbk) – jest to broń skonstruowana na bazie karabinka automatycznego gdzie podstawową różnicą jest wyposażenie jej w krótszą lufę (o długości 8 do 12 cali) co skutkuje zmniejszeniem masy i wymiarów broni. Rezultatem skrócenia lufy jest zmniejszenie celności i zasięgu ognia do ok 200-300 m. Subkarabinki obecnie zdają się wypierać z użycia pistolety maszynowe, ich zaletą jest unifikacja amunicji, części zamiennych i szkolenia z ich większymi wersjami. Typowe konstrukcje: Mk 18 CQBR, HK G-36C, AKS-74U.
(Lekki) Karabinek Maszynowy (kbkm) – zasilana z magazynka, skonstruowana na bazie karabinka automatycznego broń wsparcia sekcji lub drużyny. Od karabinka automatycznego odróżnia się zazwyczaj posiadaniem dłuższej (i cięższej) lufy pozwalającej na prowadzenie ognia o większej intensywności oraz dwójnogu i kolby lepiej przystosowanej do prowadzenia ognia ciągłego w pozycji leżącej. Gniazdo magazynka jest zwykle identyczne z gniazdem karabinka automatycznego co pozwala na użycie identycznych magazynków, często jednak stosowane są konstrukcje o większej pojemności: pudełkowe dwurzędowe (o pojemności 40-45 nabojów), bębnowe (70-150 nabojów) lub obecnie opracowywane pudełkowe czterorzędowe (o pojemności 60-100 nabojów). Typowe konstrukcje HK M27 IAR, HK MG-36, RPK-74, FN HMAR. Jako broń wsparcia drużyny konstrukcje takie używane są zwykle w dedykowanych lekkich formacjach (piechota morska w USA, wojska zmotoryzowane w Rosji), bardzo rzadko jako standard w siłach zbrojnych.
Karabinek Wyborowy (kbkw) – pozwalająca na prowadzenie precyzyjnego ognia wersja karabinka automatycznego. Często jest to wyselekcjonowany i zaadaptowany do nowej roli standardowy karabinek automatyczny. Adaptacja polega tu na wyposażeniu broni w celownik optyczny i dwójnóg oraz zwykle selekcjonowaną lub dedykowaną amunicję. Częste jest również stosowanie magazynków pudełkowych o mniejszej pojemności (20 nabojów) co pozwala na bardziej komfortowe posługiwanie się bronią w pozycji leżącej. Zdarza się, że przystosowanie do zadań wyborowych jest głębsze i obejmuje elementy takie jak wymiana lufy (na dłuższą i/lub dedykowaną strzelaniom precyzyjnym) czy mechanizmu spustowego, jednak nie zdarza się to często gdyż w takich zadaniach znacznie lepsze efekty daje użycie konstrukcji zasilanych nabojem karabinowym. Typowe konstrukcje: Mk 12 SPR, SAM-R (na bazie M16).
Karabinek Maszynowy (kbkm) – dedykowana broń palna na nabój pośredni przystosowana do prowadzenia ognia o wysokiej intensywności, broń wsparcia sekcji lub drużyny, skuteczna przeciw celom powierzchniowym na dystansach do 600m. Konstrukcje tego typu pomimo podobnego zadania i używania tego samego naboju znacznie różnią się od lżejszych rozwiązań opracowanych na bazie karabinków automatycznych. Odróżnia je: zasilanie z taśmy co pozwala na rzadsze przeładowywanie niż w przypadku stosowania magazynków oraz eliminuje możliwość wynikających ze zużycia bądź zapiaszczenia magazynka zacięć (niektóre konstrukcje posiadają możliwość zasilania z magazynka jako dodatkową opcję obok zasilania taśmowego), możliwość szybkiej (poniżej pół minuty) wymiany lufy w przypadku przegrzania się obecnie zainstalowanej (typowo konstrukcje tego typu dostarczane są z dwoma lufami), strzelaniem z zamka otwartego co pozwala na lepsze chłodzenie komory nabojowej szybko nagrzewającej się przy intensywnym ogniu (zapobiega to samozapłonowi nabojów występującemu przy przegrzaniu), większą masą (jednak zdecydowanie niższą niż w przypadku karabinów maszynowych). Typowe konstrukcje: FN Minimi/M249/Mk 46, HK MG4, IMI Negev.
Amunicja karabinowa
Dysponujący dużą energią początkową (od 3000 J do nawet 6500 J dla amunicji Lapua Magnum) nabój zasilający karabiny – broń która w swojej konstrukcji wyewoluowała z muszkietów poprzez flinty. Amunicja tego typu była pierwszym rodzajem amunicji scalonej gdy postęp technologiczny umożliwił jej wyprodukowanie wypierając jednocześnie konstrukcje używające zamków skaukowych i lontowych. Wprowadzenie takiej konstrukcji było swoistą rewolucją ponieważ pozwoliło na zwiększenie niezawodności broni. Obecnie dzięki wzrostowi precyzji rażenia w dużym stopniu wyparta przez słabszą amunicję pośrednią jednak wciąż szeroko używana do zasilania broni maszynowej i wyborowej. Zdolność do penetracji osłon balistycznych amunicji karabinowej jest zbliżona do amunicji pośredniej. Popularne kalibry to 7,62x54mm R, 7,62x51mm NATO, 8,6x70mm Lapua Magnum.
Karabin Automatyczny (kb) – zasilana nabojem karabinowym broń palna przystosowana do prowadzenia ognia pojedynczego, seriami oraz ciągłego. W porównaniu do karabinka broń tego typu cechuje się dużo bardziej odczuwalnym odrzutem, kontrola broni przy strzelaniu seriami jest bardzo trudna, praktycznie niemożliwe jest skutecznie strzelanie ogniem ciągłym na większe odległości. Broń tego typu zazwyczaj wyposażona jest w stałą lub składaną kolbę i lufę o długości od 14 do 20 cali co pozwala na prowadzenie skutecznego ognia na dystans ok 600 m. Typowy magazynek ma konstrukcję pudełkową, dwurzędową i pojemność 20 nabojów. Po II WŚ broń tego typu stanowiła podstawowe wyposażenie żołnierzy liniowych państw NATO do lat 70tych gdy zastąpiły je karabinki automatyczne (Pakt Warszawski po wojnie od razu przyjął nabój pośredni). Na rynku cywilnym często funkcjonują ich samopowtarzalne (pozbawione możliwości strzelania serią) wersje. Pewien powrót do karabinów automatycznych nastąpił podczas wojny w Afganistanie gdzie ze względu na warunki górskie użyteczne stała się broń strzelająca mocniejszym nabojem. Dla każdej drużyny składającej się z 9 żołnierzy US Army udostępniła dwa karabiny, wpierw były to pochodzące z magazynów M14 (modyfikacją było wyposażenie ich w szyny pod optykę) później znacznie zmodyfikowane Mk 14 EBR. Podobne działania podjęły inne kontyngenty. Istnieją również subkarabiny (karabiny ze znacznie skróconą lufą tj. 12 cali i mniej) jednak ich przydatność bojowa jest niewielka. Typowe konstrukcje: M14, Mk 14 EBR, FN Mk 17 SCAR-H, FN FAL, HK G3.
Karabin Wyborowy (kbw) – broń precyzyjna, samopowtarzalna, często oparta na karabinie automatycznym (choć nie jest to warunek) służąca do rażenia celów punktowych na dużych odległościach, standardowo wyposażona w celownik optyczny z powiększeniem, czasem uzupełniony także o przystawkę nokto lub termowizyjną pozwalającą na równie skuteczne rażenie celów w nocy. Broń tego typu wykorzystywana jest przez strzelców wyborowych (działających w ramach ugrupowania piechoty) jak i snajperów (działających samodzielnie lub w małych zespołach – często obok karabinu snajperskiego).
W konstrukcjach opartych na karabinach automatycznych, w odróżnieniu od karabinków wyborowych zmiany są zwykle szersze. Adaptacja polega tu na wyposażeniu broni w celownik optyczny i dwójnóg oraz zwykle selekcjonowaną lub dedykowaną amunicję. Bardziej szerokie zmiany obejmują elementy takie jak wymiana lufy (na dłuższą i/lub dedykowaną strzelaniom precyzyjnym) czy mechanizmu spustowego. Adaptowane karabiny są konstrukcjami samopowtrzalnymi, czasem zachowują również możliwość strzelania serią lub ogniem ciągłym. Typowe konstrukcje: M14 DMR, M21, M39 EMR (na bazie M14), HK G3PSG1 (na bazie G3), FN Mk 20 SSR (na bazie Mk 17 SCAR-H), KAC Mk 11/M110/SR-25 (na bazie AR-10 i M16).
Karabin Maszynowy (km) – dedykowana broń palna na nabój karabinowy przystosowana do prowadzenia ognia o wysokiej intensywności, broń wsparcia drużyny, plutonu lub kompanii, skuteczna przeciw celom powierzchniowym na dystansach do 800m. Cechą charakterystyczną tego typu konstrukcji jest: zasilanie z taśmy co pozwala na rzadsze przeładowywanie niż w przypadku stosowania magazynków oraz eliminuje możliwość wynikających ze zużycia bądź zapiaszczenia magazynka zacięć, możliwość szybkiej (poniżej pół minuty) wymiany lufy w przypadku przegrzania się obecnie zainstalowanej (typowo konstrukcje tego typu dostarczane są z dwoma lufami), strzelaniem z zamka otwartego co pozwala na lepsze chłodzenie komory nabojowej szybko nagrzewającej się przy intensywnym ogniu (zapobiega to samozapłonowi nabojów występującemu przy przegrzaniu). Broń tego typu posiada masę własną na poziomie od 8 do 14 kg, zazwyczaj wyposażona jest w integralny dwójnóg, czasem stosowana jest z trójnożną podstawą. Jest to broń zespołowa posiada dwu, trzy lub nawet czteroosobową osobową obsługę. Jeden z żołnierzy pełni rolę strzelca (zajmuje się bezpośrednią obsługą broni), pozostali (uzbrojeni zazwyczaj w karabinki automatyczne) przenoszą zapasową amunicję, zapasowe lufy oraz trójnóg oraz asystują przy przeładowywaniu i wymianie lufy. Typowe konstrukcje: FN MAG/M240, HK MG 3, PKM.
Karabin Snajperski – dedykowana broń precyzyjna, zwykle bez automatyki, ręcznie przeładowywana jednak dysponującą większą celnością i mniejszą masą niż karabiny wyborowe, służąca do rażenia celów punktowych na dużych odległościach. Standardowo wyposażona w celownik optyczny z powiększeniem, czasem uzupełniony także o przystawkę nokto lub termowizyjną pozwalającą na równie skuteczne rażenie celów w nocy. Broń tego typu najczęściej wykorzystywana jest przez snajperów (działających samodzielnie lub w małych zespołach). Niektóre konstrukcje z drugiej grupy powstają na bazie cywilnych karabinów (np. M24 i M40 powstałe na bazie karabinów Remington 700). W przypadku konstrukcji wyborowych często spotkać można zbliżone konstrukcje strzelające nabojami o różnej mocy (np. SAKO TRG-22 strzelający 7,62x51mm oraz większy TRG-42 strzelający mocniejszym 8,6x70m (.338) Lapua Magnum). Masa konstrukcji w kalibrze 7,62 to ok 5 kg, masa konstrukcji używających mocniejszych nabojów może być większa. Typowe konstrukcje AI AW(M), Sako TRG, Remington 700 (M24, M40).
Amunicja wielkokalibrowa
Amunicja skonstruowana w celu rażenia celów na bardzo dużych dystansach (1000 m i powyżej) oraz za przeszkodami terenowymi, a także do niszczenia techniki. Dzięki energii w przedziale od 10 000 do 30 000 J amunicja tego kalibru z łatwością pokonuje osobiste osłony balistyczne oraz lekkie umocnienia polowe takie jak worki z piaskiem, mur ceglany, pancerze lekkich i średnich pojazdów opancerzonych (pojazdy o masie ok 20 t mogą być odporne na ostrzał amunicją wielkokalibrową od przodu). W przypadku użycia broni precyzyjnej możliwe jest rażenie celów ukrytych za ścianą budynku. Popularne kalibry to 12,7x108mm, 12,7x99mm NATO (0.50 BMG) oraz 14,5x114mm.
Wielkokalibrowy Karabin Maszynowy (wkm) – dedykowana broń palna na nabój wielkokalibrowy przystosowana do prowadzenia ognia o wysokiej intensywności, broń wsparcia kompanii lub batalionu oraz często podstawowe lub dodatkowe uzbrojenie pojazdów bojowych, skuteczna przeciw celom powierzchniowym na dystansach do 1200m. Ze względu na zastosowanie naboju o dużej mocy wykorzystywana nie tylko do niszczenia siły żywej ale również do niszczenia pojazdów nieopancerzonych, lekkoopancerzonych, lekkich umocnień oraz jako broń przeciwlotnicza (skuteczna przeciw celom wolno poruszającym się jak śmigłowce). Podobnie jak odpowiednik na nabój karabinowy zasilania z taśmy, posiadająca szybkowymienną lufę, strzelająca z zamka otwartego. Broń tego typu posiada masę własną na poziomie od 25 kg dla samej broni lub ok dwa razy tyle dla karabinu na podstawie i załadowanego amunicją. Broń tego typu używana jest wyłącznie z podstawy takiej jak: trójnożna przenośna, stała (zainstalowana na umocnieniach lub na pokładzie okrętu) lub z podstaw na pokładzie pojazdów lub śmigłowców. Typowe konstrukcje: NSW Utios, KPW, DSzK, M2 Browning.
Wielkokalibrowy Karabin Snajperski – dedykowana broń precyzyjna służąca do rażenia celów punktowych na dużych odległościach, często za lekkimi osłonami, standardowo wyposażona w celownik optyczny z powiększeniem, czasem uzupełniony także o przystawkę nokto- lub termowizyjną pozwalającą na równie skuteczne rażenie celów w nocy. Ze względu na zastosowanie naboju o dużej mocy wykorzystywana nie tylko do niszczenia siły żywej ale również do niszczenia pojazdów nieopancerzonych, lekkoopancerzonych, lekkich umocnień oraz detonacji niewybuchów. Broń tego typu uzupełnia typowe karabiny wyborowe kiedy wymagana jest broń o większej energii przy czym większa energia nie koniecznie przekłada się na większą celność lub zasięg. Masa broni tego typu to ok 14 kg. Typowe konstrukcje to Barrett M82. McMillan Tac-50, AI AS50
Rodzaje mechaniki broni
Broń jednostrzałowa – konstrukcja wymagająca od strzelca każdorazowego wprowadzenia naboju (lub oddzielnie pocisku i ładunku miotającego) do komory po każdym wystrzale. Współcześnie praktycznie nie stosowane.
Broń powtarzalna – konstrukcja wyposażona w integralny bądź odłączany magazynek w którym znajdują się naboje. Po każdym wystrzale strzelec musi ręcznie przeładować broń co spowoduje wprowadzenie kolejnego naboju do komory. Obecnie mechanika tego typu stosowana jest w części karabinów wyborowych.
Broń samopowtarzalna – konstrukcja wyposażona w magazynek, po wystrzeleniu części energii wystrzału jest wykorzystywana do automatycznego wprowadzenia kolejnego naboju do komory (najczęściej po przez odrzut zamka lub odprowadzenie części gazów wylotowych). Jedno naciśnięcie spustu pozwala na oddanie jednego strzału. Mechanika tego typu stosowana jest w zdecydowanej większości pistoletów oraz karabinkach i karabinach wyborowych, oraz większości karabinów i karabinków sprzedawanych na rynku cywilnym gdzie dostępność broni automatycznej podlega ograniczeniom.
Broń automatyczna (samoczynno-samopowtarzalna) – Jest to rozwinięcie konstrukcji samopowtarzalnej kiedy to po automatycznym wprowadzeniu kolejnego naboju do komory po pierwszym wystrzale następuje również (o ile spust jest wciąż naciśnięty) automatyczna inicjacja iglicy detonującej spłonkę naboju. W tego typu broni jedno naciśnięcie spustu powoduje wystrzelenie więcej niż jednego pocisku – ogniem automatycznym (do czasu aż język spustowy nie zostanie puszczony lub w magazynku nie skończy się amunicja), czasem serią (niektóre typy broni posiadają wbudowane ograniczniki długości serii, najczęściej do trzech pocisków) lub też ogniem pojedynczym (jak w broni samopowtarzalnej). Obecnie tego typu mechanika stosowana jest w karabinkach i karabinach automatycznych oraz pistoletach maszynowych.
Broń maszynowa (samoczynna) – Jest to odmiana broni automatycznej posiadająca możliwość jedynie prowadzenia ognia automatycznego o dużej intensywności. W większości wypadków broń tego typu jest dodatkowo przystosowana do tego poprzez zasilanie z magazynków dużej pojemności lub taśmy, strzelaniu z otwartego zamka (w celu lepszego chłodzenia), grubszej lufy o większej pojemności cieplnej zazwyczaj wyposażonej w mechanizm szybkiej wymiany. Jest to konstrukcja charakterystyczna dla współczesnych karabinków i karabinów maszynowych, niegdyś stosowana również w pistoletach maszynowych.
Słowniczek Angielski
Język angielski dysponuje dużą liczbą wyrazów określających typy broni palnej, nazewnictwo często nie jest jednak zbyt ścisłe i nie da się bezpośrednio przetłumaczyć język polski. W zestawieniu przedstawione są najpopularniejsze określenia oraz ich definicje.
Assault Rifle – często błędnie tłumaczone jako karabin szturmowy, określenie używane w odniesieniu do karabinka automatycznego – podstawowej broni piechoty takich jak M16, Mk 16 SCAR-L czy AK-74.
Battle Rifle – określenie używane w odniesieniu do karabinu automatycznego na wyposażeniu żołnierzy piechoty, takich jak M14, Mk 14 EBR czy Mk 17 SCAR-H.
Carrabine – Określenie używane w odniesieniu do mniejszej wersji podstawowego karabinu wojskowego, zazwyczaj wyposażoną w krótszą lufę, czasem jest to zupełnie inna konstrukcja zasilana słabszym nabojem. Przykład: M4, G-36K
Personal Defense Weapon – Określenie odnoszące się do broni o kompaktowej konstrukcji, samopowtarzalnej lub automatycznej. Dla broni tego typu w ramach PDW opracowane zostały dedykowane naboje, jednak określenie odnosi się również do konstrukcji zasilanych nabojem pistoletowym lub pośrednim. Zazwyczaj jest to pistolet maszynowy lub karabinek o krótkiej lufie. Przykłady: MP-5K, MP-7, P-90, AKS-74U, Mk 18 CQBR.
Short Barel Rifle – Określenie prawne dotyczące broni wyposażonej w kolbę i lufę długości mniejszej niż 16 cali. Zazwyczaj określenie odnosi się do karabinków lub pistoletów maszynowych jednak dotyczy ono również krótkich pistoletów i rewolwerów które posiadają możliwość dostawienia kolby. Tego typu broń podlega w USA ograniczeniom. Istnieje możliwość obejścia tego przepisu poprzez zakup broni tego typu w wersji pozbawionej kolby (traktowana jest ona wtedy jako pistolet) i samodzielne wyposażenie jej w kolbę oraz zalegalizowanie poprzez uiszczenie odpowiedniej opłaty.
Submachine Gun – określenie odnoszące się do broni przystosowanej do prowadzenia ognia ciągłego, zazwyczaj wyposażonej w kolbę i krótką lufę. Polskim odpowiednikiem w zależności od używanej amunicji może być pistolet maszynowy lub subkarabinek automatyczny. Przykład: MP-5, Mk 18 CQBR czy AKS-74U.
Gdzie zaczyna się wojsko… 
W przypadku systematyki broni dodałbym kilka uwag.
1) Amunicja PDW to w zasadzie nowej generacji amunicja pośrednia (.224 VOB i .224 BOZ powstały na drodze eksperymentu z pociskami .223 i łuskami pistoletowymi – w drugim przypadku 10mm Auto). Pierwsza zresztą broń do tej amunicji była bronią długą (FN P90) powstałą zresztą do całkowicie od podstaw zbudowanej amunicji – broń krótka na tej nabój jest późniejsza. Niemiecki program PDW2000 w ramach którego powstał H&K MP7 i nabój 4,6mmx30 wykorzystał formę znaną dotąd z pm (układ konstrukcyjny głównych części tj. w polskich PM-63 i PM-84P). Faktem jest, że PDW zastępuje pmy w zastosowaniach wojskowych, ale to jednak odrębna grupa broni, choć z amunicją o podobnej energii.
Nota bene przyjmuje się, że amunicja pistoletowa ma graniczną wartość energii nie 900, a 1000 J, zresztą w niektórych wypadkach (.357 magnum, . 44 Remington Magnum) znacząco go przekracza, a jest to amunicja standardowa, seryjna, nie „wildcat”.
2) W systematyce broni należy dodać broń półautomatyczną czyli taką gdzie część czynności wykonuje stzelec, a część broń tj. rusznica przeciwpancerna PTRD: tego rodzaju rozwiązania jest spotykane najczęściej w artylerii, ale w i broni strzeleckiej występuje, warto to odnotować.
3) Pistolety automatyczne zawsze mają formę pistoletu samopowtarzalnego, nawet jeżeli od początku powstają z opcją ognia ciągłego (tj. H&K VP70, czy wcześniejszy radziecki APS/APB) czy są wersjami pistoletów samopowtarzalnych (tj. Glock 18, Beretta P93R, Steyr M1912 P16, Mauser M712). To istotna cecha odróżniająca pistolety automatyczne od miniatuorych pm tj. IDW Bushman Mk.III czy vz.61 Skorpion, chociaż możliwości ogniowe są zbliżone, o ile posiadają kolby lub wygodny uchwyt dla ręki wspomagającej.
Z ogólną systematyką broni strzeleckiej a’la WAT nie zgadzam się programowo, ale o tym już pisałem.
Dziękuję i Pozdrawiam !